Peru, het land van avontuur - Arequipa

Het mocht weer even duren voordat ik mijn volgende avontuur op papier kon zetten... but here i am! Mogelijk dat ik wat Nederlands met Engels mix, maar spreek op moment meer Engels, thats why!

Arequipa it is! We hebben de nachtbus van Huacachina, Ica genomen naar Arequipa. Een busrit van 10 uur... appeltje eitje zou je denken! Misja was binnen 5min knock out naast me. Iets wat ik zelf ook van plan was gezien ik van slapen hou. Maar helaas... dit werd de busrit met de grootste angst van me leven. Serieus, ik heb geen oog dicht gedaan. We zaten uiteraard weer bovenin, voorin, dus ik kon alles mooi mee krijgen. Bergen op links again, afgrond op rechts.. Oh my, en wat voor een afgrond. Meneer de chauffeur vond het ook nog eens interessant om allerlei andere autos, vrachtvervoer, bussen etc in te halen. Ik heb serieus gedacht om me ouders en zusjes een SMS te sturen. He, was leuk jullie gekend te hebben. Bedankt voor die 26 jaar, maar ik rij nu de afrond in, adios! Denk dat ik nu pas echt weet wat angst is. Kan het ook gewoon niet uitleggen. Nu klinkt het zo pussy...misschien ben ik dat ook gewoon. Ik zei al tegen Misja, ik hou gewoon een trauma over aan die bussen hier. Als ik in Nederland ben ga ik een dag lang in de bus zitten en overal heenrijden en blij zijn dat wij geen afrond hebben. Oh, en ook normale buschauffeurs. Dus wie met mij een dagje Bustour door NL wil doen, je bent welkom!

Eenmaal aangekomen in Arequipa hadden we ons hostel snel gevonden. Daar even gechilled en vervolgens Arequipa zelf ingelopen. Het is een leuk stadje, maar niet heel bijzonder eigenlijk. Je hebt het in een dag wel gezien. Plus ik vind de mensen in Arequipa een stuk minder vriendelijk dan op de plekken waar we daarvoor zijn geweest. Gelukkig kwamen we er eigenlijk alleen om een tour te boeken. The Colca Canyon Tour. De Colca canyon is de op 1 na diepste canyon van de wereld. Klinkt als een avontuur toch?? En aangezien we het avontuurniveau in Huachachina weer wat hebben opgekrikt, nu de 2-daagse hike.

Om 3u sochtends (jep... dat lezen jullie goed, en ja... een vroege dienst wordt over een tijdje weer appeltje eitje) werden we opgehaald. Toen ik het busje instapte realiseerde ik me ineens dat Peru een klein backpackersdorp is. Wie zit er in die bus? Eric, een jongen die we hebben leren kennen in Huacachina. Kleine wereld ofzo.

De trip begon na het ontbijt, en we reden naar een blijkbaar perfect plek om condors te spotten. Ja... NOT. Een grote dikke mist daar. Je kon elkaar niet eens zien staan. Top plan, die Colca Canyon.

Na onze korte stop zijn we doorgereden naar het begin van onze afdaling. 1000m afdalen verdeeld over 6km zigzagweg. Wat een prachtig uitzicht! Dit is echt onbeschrijfelijk, again. Nog nooit zo iets gezien. Peru is echt het meest diverse land ooit gezien. Aanradertje voor iedereen... mits je van avontuur houdt natuurlijk ;) Omdat we daalde kwamen we onder de wolken te zitten en konden we zelfs condors zien vliegen. Ik had er zelf wat meer van verwacht, een of andere mega vogel ofzo. Nu heb ik net zn staart op de foto gekregen. Na een aantal uur waren we beneden aan de Canyon. Bizar om te zien hoe ver je dan bent afgedaald. Bizar ook hoe fuckin veel pijn ik had aan me knieen, ik, jong ding van 26... aghum... Gelukkig had iedereen mega last van zn knieen dus voelde ik me weer beetje beter. Nog niet zo lang beneden, lopend naar onze lunchplek, begint het in 1x te regenen. Ja... en welke pipo sleept 2,5 week haar poncho overal mee naartoe maar vergeet hem mee te nemen naar een 2-dayhike? Juist, kan er maar 1 zijn... thats me. Dus in me korte spijkerbroekje en hemdje helemaal zeiknat geregend. Hoort bij het avontuur! Gelukkig scheen bij de lunch de zon weer en was ik binnen no time weer droog. Na de lunch begon het wel lekker. Tot de gids zei: put on your ponchos, its gonna rain very hard. Top! Loop ik toch lekker door! En het kwam binnen 5min echt met bakken uit de lucht. Ineens hoor ik bliksem inslaan. FUCK, dit is echt heel dichtbij. Telefoons moesten per direct uitgeschakeld worden. Het werd steeds erger. Dit keer niet bang (raar genoeg) maar toch wel beetje ongemakkelijk. Ik dacht aan wat we in Nederland adviseren bij onweer. In iedergeval moet je je niet bevinden op een open vlakte. Ah, check... ik bevind me nu halverwege een berg waar niks te zien is behalve rotsen. Nou, mijn keuze was snel gemaakt. Ik ga op me eigen tempo lopen en niet wachten op de wat slomere Duitsers in de groep. Adios Amigo, see you downstairs! Ik als een malle doorgelopen. Persoonlijk Record neergezet, for sure. Kletsnat kwamen we aan in de Oase waar we die nacht gingen slapen. Droge kleren aan, biertje en ach, dan ben ik ook snel de kou weer vergeten. savonds op tijd gegeten en om 20:30 uur gaan slapen. Dag 2 moesten we om 4u opstaan.

Dag 2 van de hike. Ik kan zeggen dat het de zwaarste dag was van de reis. Vandaag moesten we 1000m stijgen in 3 uur. Klinkt alsof het niks is misschien... nou geloof me, dat was het wel. Om 5u was iedereen klaar om te vertrekken (jammer dat je altijd op mensen moet wachten). Na een half uur mochten we ons eigen tempo aannemen. Finaly. Ik ben samen met Corine (een Zwitsers meisje) en nog een Duits meisje naar boven gelopen. Dit ging goed. We hadden dezelfde conditie, zelfde tempo. Lichamelijk ging het me best goed af, maar ik merk dat als het einde voor mij niet in zicht is, dit me demotiveerd. Dan heb ik geen zin meer. Ik moet iets hebben om naar toe te streven. Dus wat deed ik, elke keer een punt op de berg in me hoofd houden en doen alsof dat het einde was. HAH STOP DE TIJD! 2 uur en 50 minuten en ik was boven. Mega trots, mega bezweet en mezelf weer eens enorm tegengekomen ben ik daar in het zonnetje gaan zitten. Wat was dit heftig. Al kan ik het iedereen aanraden die zichzelf een beetje wil leren kennen. Omdat de rest van onze groep er voorlopig nog niet was, mochten wij met een andere groep meelopen. Na 20min vlak lopen door een prachtig landschap kwamen we aan bij ons ontbijt. Thank god, eten!

Omdat alleen die onweer op dag 1 niet genoeg avontuur was besloten we nog even met de hele bus naar de sneeuw te rijden op 5100 meter. Top idee! Kwamen we toch midden in een sneeuwstorm terecht. Ik meen het, ik overdrijf niets. Zelfs de gidsen deden hun gordel om. Zo herstel ik toch nooit van die bustraumas!!! Onderweg kwamen we nog een toeristenbusje op zn kant tegen. Een personenauto in de berm. Bleek 1 ander busje nog geslipt te hebben incl rondjes draaien. En wij, wij bereiken op 5100 meter de top en de versnellingspook houdt ermee op. Even serieus. Ik ben hier niet voor gemaakt, dit soort grapjes. Ik weet dat ik niet zo´n control-freak meer ben als vroeger maar come on. Ik tegen Misja gezegd dat ik echt heel bang was. Dus muziek opgezet, tegen Misja aangekropen en me ogen dicht gedaan. Heb geprobeerd aan fijne dingen te denken. Toen de versnellingspook het weer deed, zijn we voorzichtig verder gereden. Misja heeft me heel lief op me schouder getikt doen de sneeuw weg was en we weer in de bewonenwereld waren.

Nou, voor mij zsm naar het hostel. Gelukkig kwamen we daar om 17u aan. Al het angstzweet + hikezweet ervanaf gedoucht. Backpack gepakt, en op naar de nachtbus richting Cusco. Vanaf vandaag reizen we voorlopig met z´n 3tjes. Kirsten hebben we leren kennen in Huacachina en kwamen we ook op de Colca Canyon weer tegen. Dus... nachtbus naar Cusco! Op naar het volgende avontuur!